Η Γιούβε δεν έχει χάσει τίποτα απ’ ό,τι διεκδικεί. Μπορεί να έχει χάσει κάτι άλλο όμως…

Στήριξη στη νέα Γιούβε από τον γερόλυκο Τζοβάνι Τραπατόνι. Ο προπονητής που μεγαλούργησε στον πάγκο της Μεγάλης Κυρίας και την έκανε ακόμη μεγαλύτερη πιστεύει πως η ομάδα δεν έχει χάσει ακόμη τίποτα. Και έτσι είναι. Δεν έχει χάσει τίποτα σε ό,τι αφορά αυτά διεκδικεί. Γιατί κάτι έχει χάσει.

Γράφει αποκλειστικά για τη Famiglia Bianconera ο blogger Don Vito

Η αλήθεια είναι τρέφω μια ιδιαίτερη λατρεία στο πρόσωπο του «Τραπ». Τον θεωρώ μια σεβάσμια φιγούρα του ιταλικού αλλά και ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, έναν καθηγητή της εποχής τους και συγχρόνως μια, με την καλή έννοια, γραφική μορφή.

Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις στιγμές που έριχνε… αγιασμό και έκανε βουντού όταν ήταν στον πάγκο της εθνικής Ιταλίας το 2002; Ας περάσουμε στο σήμερα όμως. Τα λόγια του πάντα έχουν βαρύτητα. Όχι επειδή μιλάει σπάνια αλλά γιατί ξέρει την Γιούβε σαν την τσέπη του, όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει, όσο κι αν έχουν αλλάξει οι καιροί.

Ο Τραπατόνι σχολιάζοντας το κακό ξεκίνημα της ομάδας, είπε πως η Γιούβε δεν έχει χάσει ακόμη τίποτα. Είναι μέσα στην μάχη για το σκουντέτο παρά τις αποτυχίες. Και έτσι είναι. Ο Ιταλός προπονητής που έχει φάει τα γήπεδα με το κουτάλι ξέρει καλά πως κανένα πρωτάθλημα δεν χάνεται ή κερδίζεται την τρίτη αγωνιστική.

Δίνει χρόνο προσαρμογής στους νέους παίκτες αλλά πετάει την μικρή του σπόντα. Έφυγαν κάποιοι παίκτες και αυτοί που ήρθαν δεν έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά. Και σε αυτό έχει δίκιο ο «Τραπ». Και τελικά εκεί είναι το μεγάλο πρόβλημα. Και πλέον το λένε όλο και περισσότεροι.

Χάνοντας κάποιους παίκτες, και αναφέρομαι περισσότερο σε Πίρλο και Τέβες και λιγότερο σε Βιντάλ, η ομάδα έχασε σημαντικό μέρος της ταυτότητάς της. Το πρωτάθλημα δεν το έχει χάσει. Θα μπει και πάλι στη μάχη του σκουντέτο. Αν αργήσει όμως θα το χάσει και αυτό.

Σήμερα, η Γιούβε που βλέπουμε δείχνει να μην έχει ταυτότητα. Δεν έχει ταυτότητα επειδή δεν έχει ακόμη τους παίκτες να της περάσουν τα δικά τους χαρακτηριστικά. Πολύ φοβάμαι όμως πως αυτό δεν έχει να κάνει με το να δέσουν οι νέοι με την υπόλοιπη ομάδα αλλά αν τελικά έχουν ξεχωριστή ταυτότητα οι συγκεκριμένοι ποδοσφαιριστές. Και οι νέοι και κάποιοι παλιοί που έχουν αναβαθμιστεί οι ρόλοι τους.

Εύχομαι αυτή είναι να είναι μια λάθος προσέγγιση και να απορρέει λόγω του προβληματικού ξεκινήματος. Γιατί όχι; Επαγγελματίες είναι και ξέρουν καλά την βαρύτητα κάθε αγώνα αλλά και την φανέλα που φοράνε. Ας εμπνευστούν και από τα λόγια του Μπουφόν στην τελική.

Είναι πολύ τυχεροί που έχουν αρχηγό τους μια τέτοια προσωπικότητα. Μπορεί να τους μάθει να γίνουν μαχητές. Έντεκα μαχητές πάνω στις ζέβρες που θα εξαπολύσουν μια αντεπίθεση διαρκείας.  Το παιχνίδι με την Σίτι, για παράδειγμα, είναι μια ωραιότατη πρόκληση. Εμπρός λοιπόν και forza Juve.