Η ποδοσφαιρική ιστορία, δυστυχώς, δεν τακτοποιεί τις… οφειλές της

Σε λίγες ώρες θα μάθουμε τους πρώτους τρεις αντίπαλους της Γιούβε για το φετινό Champions League. Όποιος και να μας τύχει, η πρόκριση θεωρείται εκτός από επιβεβλημένη και σίγουρη. Το θέμα είναι εάν μπορούμε να πάμε παρακάτω. Όπως πέρσι ας πούμε.

Γράφει αποκλειστικά για τη Famiglia Bianconera ο blogger Mr. Black

Τα κύπελλα Ευρώπης είναι (και) μια συγκυρία τύχης-στιγμών. Μπορεί να είσαι σε σούπερ αγωνιστική κατάσταση και να μην έχεις ευρωπαϊκά ματς ή να έχεις εύκολα-βατά παιχνίδια και όταν κάνεις κοιλιά να σου τύχουν τα δυνατά νοκ άουτ. Βέβαια, γι’ αυτό οι σοβαρές ομάδες προετοιμάζονται με χρονοδιάγραμμα.

Θυμάμαι την ομάδα της πρώτης σεζόν του Μαρτσέλο Λίπι που πραγματικά πήγε το ποδόσφαιρο παρακάτω. Εκείνη η ομάδα πετούσε φωτιές. Πήγε τρεις συνεχόμενους τελικούς και την επόμενη χρονιά αποκλειστικά στα ημιτελικά. Δηλαδή για τέσσερα χρόνια ήταν σχεδόν άτρωτη. Τι κατάφερε;

Να κατακτήσει μόλις ένα κύπελλο πρωταθλητριών. Κρίμα. Κρίμα γιατί θα μπορούσε να είχε αλλάξει η ευρωπαϊκή μας ιστορία εκείνη την τετραετία. Ο τελικός με την Μπορούσια, για παράδειγμα, αν γινόταν άλλες εννιά φορές, εκείνη η Γιούβε μπορεί να τον κέρδισε και τις εννιά! Αλλά έχασε τον σημαντικό αγώνα. Και η ιστορία έγραψε. Το Champions League είναι και θέμα στιγμών.

Πέρσι πήγαμε στον τελικό, κάτι που λίγοι πίστευαν ή έλεγαν από την αρχή της σεζόν. Αλλά στην κρίσιμη στιγμή, δεν τα καταφέραμε. Είμαι της γνώμης πως η ιστορία μπορεί να χρωστάει σε κάποιους αλλά δεν… τακτοποιεί σχεδόν ποτέ τις οφειλές της. Αν ήταν έτσι, η Γιούβε θα είχε περισσότερα από δύο κύπελλα πρωταθλητριών. Γιατί άξιζε να έχει περισσότερα.

Με το Αμβούργο ήμασταν στο σούπερ φαβορί, με την Μπορούσια το ίδιο. Με την Μίλαν καλύτεροι όλοι τη χρονιά αλλά και στον συγκεκριμένο αγώνα. Με την Ρεάλ στην ίδια κατάσταση. Και όμως, σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις χάσαμε το κύπελλο. Όπως και με την Μπαρτσελόνα που ήμασταν το αουτσάιντερ.

Για φέτος δεν περιμένω τίποτα. Περιμένω να δω την ομάδα σε κάθε παιχνίδι ξεχωριστά και να δούμε που μπορούμε να φτάσουμε. Μπορεί να κάνουμε μια πορεία ανάλογη με την περσινή, και με happy end αυτή την φορά, μπορεί να πάμε απλά μέχρι τους «8» ή να αποκλειστούμε στους «4». Όλα μέσα στο παιχνίδι είναι.

Περίμενε κανείς να πάρει η Λίβερπουλ το Champions League όταν έχανε 3-0 από την Μίλαν; Ούτε ο πιο αισιόδοξος οπαδός της. Και όμως το πήρε. Και δεν ήταν η καλύτερη ευρωπαϊκή ομάδα εκείνης της σεζόν.

Πέρσι, στον τελικό του Βερολίνου, είχα πιστέψει πως θα γινόταν η έκπληξη. Ίσως γιατί νόμιζα ότι μας το χρωστούμε η ιστορία. Γιατί το χρωστούσε στον Τζανλουίτζι Μπουφόν. Τελικά, μάλλον η ιστορία δεν χρωστάει σε κανέναν τίποτα… Και ό,τι καταφέρνεις το οφείλεις εκτός από τη δουλειά σου και στην τύχη.