Τώρα που τα λόγια δίνουν τη θέση τους στις πράξεις, θα δούμε ποιος μπορεί πραγματικά να αμφισβητήσει την κυριαρχία της Γιουβέντους.
Γράφει αποκλειστικά για τη Famiglia Bianconera ο blogger Don Luciano
Υπάρχουν πολλά πράγματα που λατρεύω στη Γιούβε. Κι όταν λέω Γιούβε δεν εννοώ καθαρά την ομάδα αλλά όλο το περιβάλλον. Ολη τη νοοτροπία, το στυλ. Ολο αυτό που είναι η Γιουβέντους. Και ένα από αυτά που λατρεύω είναι η νοοτροπία της που περνάει από γενιά σε γενιά.
Η αναφορά δεν γίνεται αποκλειστικά για τη νοοτροπία νικητή αλλά για το πώς αντιμετωπίζουν οι Μπιανκονέρι την κάθε πρόκληση, τον κάθε αντίπαλο, την κάθε κατάσταση.
Παρακολουθώ, για παράδειγμα, την Γιούβε από την αρχή της δεκαετίας του '90 και δεν θυμάμαι ποτέ, μα ποτέ όμως, οποιαδήποτε υπεροπτική δήλωση οποιουδήποτε στην ομάδα. Ακόμη κι αν είμαστε τρελό φαβορί, δεν πρόκειται κανείς να βγει και να το πει.
Πόσω μάλλον τώρα που θεωρητικά, γιατί όλα στο γήπεδο θα αποδειχθούν, το πρωτάθλημα αναμένεται πιο αμφίρροπο σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Μια ομάδα που έρχεται από τέσσερις σερί τίτλους, από νταμπλ, από παραλίγο τρεμπλ, θα μπορούσε να βγάλει και μια αλαζονεία. Θα μπορούσε να το δικαιολογήσει κάποιος. Στο Τορίνο αυτά δεν υπάρχουν.
Σε άλλες ομάδες υπάρχουν. Στη Ρώμη, για παράδειγμα, ο Ράτζα Ναϊνγκολάν είπε ξανά ότι «ένα πρωτάθλημα στην Ρόμα είναι σαν δέκα στην Γιουβέντους». Καταρχάς, δεν μπορεί να το ξέρει αυτό ο Βέλγος γιατί δεν έχει πρωτάθλημα με καμία από τις δύο. Κατά δεύτερον, το έχει δείξει αρκετές φορές ότι έχει ένα θέμα μαζί μας, δεν χρειάζεται να συνεχίζει. Κατά τρίτον, ας δείξει τώρα στο γήπεδο ότι είναι έτοιμος για να το πάρει αυτό το πρωτάθλημα.
Στο Μιλάνο ο Ρομπέρτο Μαντσίνι είπε αρκετές φορές μέσα στο καλοκαίρι ότι η απόσταση της Ιντερ από την Γιουβέντους δεν είναι μεγάλη και ότι στόχος είναι το πρωτάθλημα. Ο Σίνισα Μιχαΐλοβιτς στην Μίλαν δεν το είπε τόσο χύμα αλλά πιο προσεκτικά: «Αν πάρουμε τον Ιμπραΐμοβιτς θα είμαστε έτοιμοι για το scudetto». Ακόμη και στον νότο, στη Νάπολι, ο Μάρεκ Χάμσικ είπε ότι η ομάδα είναι έτοιμη να παλέψει για τον τίτλο.
Απέναντι σε όλα αυτά, από την Γιουβέντους δεν βγήκε ούτε ένας να πει ότι η ομάδα θα πάρει το πρωτάθλημα σίγουρα. Ολοι, μα όλοι, έδειξαν για ακόμη μία φορά σεβασμό σε όλους, λέγοντας ότι το πρωτάθλημα θα είναι πιο ανταγωνιστικό, πιο αμφίρροπο, πιο δύσκολο κλπ. Αυτή η νοοτροπία, που όπως είπαμε περνάει από γενιά σε γενιά, αποδεικνύει γιατί η Γιουβέντους, όσο κι αν δεν τους αρέσει να το ακούν, είναι το αφεντικό. Και θα παραμείνει!
Γράφει αποκλειστικά για τη Famiglia Bianconera ο blogger Don Luciano
Υπάρχουν πολλά πράγματα που λατρεύω στη Γιούβε. Κι όταν λέω Γιούβε δεν εννοώ καθαρά την ομάδα αλλά όλο το περιβάλλον. Ολη τη νοοτροπία, το στυλ. Ολο αυτό που είναι η Γιουβέντους. Και ένα από αυτά που λατρεύω είναι η νοοτροπία της που περνάει από γενιά σε γενιά.
Η αναφορά δεν γίνεται αποκλειστικά για τη νοοτροπία νικητή αλλά για το πώς αντιμετωπίζουν οι Μπιανκονέρι την κάθε πρόκληση, τον κάθε αντίπαλο, την κάθε κατάσταση.
Παρακολουθώ, για παράδειγμα, την Γιούβε από την αρχή της δεκαετίας του '90 και δεν θυμάμαι ποτέ, μα ποτέ όμως, οποιαδήποτε υπεροπτική δήλωση οποιουδήποτε στην ομάδα. Ακόμη κι αν είμαστε τρελό φαβορί, δεν πρόκειται κανείς να βγει και να το πει.
Πόσω μάλλον τώρα που θεωρητικά, γιατί όλα στο γήπεδο θα αποδειχθούν, το πρωτάθλημα αναμένεται πιο αμφίρροπο σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Μια ομάδα που έρχεται από τέσσερις σερί τίτλους, από νταμπλ, από παραλίγο τρεμπλ, θα μπορούσε να βγάλει και μια αλαζονεία. Θα μπορούσε να το δικαιολογήσει κάποιος. Στο Τορίνο αυτά δεν υπάρχουν.
Σε άλλες ομάδες υπάρχουν. Στη Ρώμη, για παράδειγμα, ο Ράτζα Ναϊνγκολάν είπε ξανά ότι «ένα πρωτάθλημα στην Ρόμα είναι σαν δέκα στην Γιουβέντους». Καταρχάς, δεν μπορεί να το ξέρει αυτό ο Βέλγος γιατί δεν έχει πρωτάθλημα με καμία από τις δύο. Κατά δεύτερον, το έχει δείξει αρκετές φορές ότι έχει ένα θέμα μαζί μας, δεν χρειάζεται να συνεχίζει. Κατά τρίτον, ας δείξει τώρα στο γήπεδο ότι είναι έτοιμος για να το πάρει αυτό το πρωτάθλημα.
Στο Μιλάνο ο Ρομπέρτο Μαντσίνι είπε αρκετές φορές μέσα στο καλοκαίρι ότι η απόσταση της Ιντερ από την Γιουβέντους δεν είναι μεγάλη και ότι στόχος είναι το πρωτάθλημα. Ο Σίνισα Μιχαΐλοβιτς στην Μίλαν δεν το είπε τόσο χύμα αλλά πιο προσεκτικά: «Αν πάρουμε τον Ιμπραΐμοβιτς θα είμαστε έτοιμοι για το scudetto». Ακόμη και στον νότο, στη Νάπολι, ο Μάρεκ Χάμσικ είπε ότι η ομάδα είναι έτοιμη να παλέψει για τον τίτλο.
Απέναντι σε όλα αυτά, από την Γιουβέντους δεν βγήκε ούτε ένας να πει ότι η ομάδα θα πάρει το πρωτάθλημα σίγουρα. Ολοι, μα όλοι, έδειξαν για ακόμη μία φορά σεβασμό σε όλους, λέγοντας ότι το πρωτάθλημα θα είναι πιο ανταγωνιστικό, πιο αμφίρροπο, πιο δύσκολο κλπ. Αυτή η νοοτροπία, που όπως είπαμε περνάει από γενιά σε γενιά, αποδεικνύει γιατί η Γιουβέντους, όσο κι αν δεν τους αρέσει να το ακούν, είναι το αφεντικό. Και θα παραμείνει!
Πολύ σωστό το σκεπτικό σου και πράγματι η Γιουβέντους τα τελευταία 25 χρόνια δεν έχει αλαζονική διάθεση και συμπεριφορά.Αυτό είναι και ένα στοιχείο που χαρακτηρίζει έναν πρωταθλητή αν θέλεις.Παρόλα αυτά υπάρχει μια μεγάλη εξαίρεση και αυτή αφορά τον τελικό του 1983 με το Αμβούργο.Μπορεί να μην είχαν γίνει προβοκατόρικες και αλαζονικές δηλώσεις,αλλά το ύφος όλως των ποδοσφαιριστών μας ήταν τέτοιο.Και όλα αυτά,όχι μόνο επειδή ήμασταν το φαβορί αλλά επειδή ήμασταν και η καλύτερη ομάδα στον κόσμο.Η αλαζονεία αυτή φάνηκε και στο γήπεδο με τα γνωστά σε όλους αποτελέσματα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεκτή η εξαίρεση και το σκεπτικό σου όπως το αναλύεις. Είναι ωραίο να μην είσαι αλαζόνας. Μόνο κέρδη υπάρχουν.
Διαγραφή