Γράφει αποκλειστικά για τη Famiglia Bianconera ο blogger Don Luciano
Λένε ότι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή κάποιου είναι το πώς θα τον θυμούνται. Υπό αυτή την έννοια, ο Γιορέντε μπορεί να είναι σίγουρος ότι φεύγοντας από το Τορίνο αφήνει πίσω του ωραία εικόνα.
Και αυτό μπορεί όντως να μετράει περισσότερο και από τα γκολ που έβαλε σε αυτή την διετία ή γενικά από την προσφορά του, ακόμη κι όταν δεν έβρισκε δίχτυα, στο να πετύχει η ομάδα όσα πέτυχε.
Οποιος θέλει, μπορεί να ψάξει στο youtube και να ξαναδεί το βίντεο που είχε ανεβάσει η Γιούβε με την πρώτη ημέρα του Γιορέντε στο Juventus Stadium. Βασικά δεν χρειάζεται να ψάξει γιατί θα υπάρχει στο τέλος αυτού του κειμένου αλλά λέμε τώρα... Βλέποντας το, μπορούμε να δούμε ότι ήταν πραγματικά ευτυχισμένος. Οτι το χαιρόταν όσο έπρεπε αυτό που ζούσε. Αυτό που ξεκινούσε να ζει.
Ο Φερνάντο είναι μια ειδική περίπτωση και αυτό το έδειξε πριν καν πατήσει το πόδι του στην Ιταλία. Η απόφαση του να μην ανανεώσει το συμβόλαιο του με την Αθλέτικ Μπιλμπάο το φθινόπωρο του 2012, επειδή είχε επιλέξει να έρθει ως ελεύθερος (αφού η ομάδα του δεν τον πουλούσε) στη Γιούβε το καλοκαίρι του 2013, εμάς μπορεί να μας φαίνεται -και είναι- λογική. Συμπαθητική η Αθλέτικ αλλά ως μέγεθος, χωρίς διάθεση προσβολής, δεν υπάρχει μπροστά στους μπιανκονέρι.
Ηταν όμως μια απόφαση που τον Γιορέντε τον έφερε αντιμέτωπο με την πιο δύσκολη κατάσταση της ζωής του αφού για τους ανθρώπους της Μπιλμπάο και τους οπαδούς της θεωρήθηκε κάτι σαν προδότης.
Το ήξερε, αφού ξέρει πολύ καλά τους Βάσκους, σε τι σημείο θα τον έφερναν αλλά δεν έκανε πίσω. Εμεινε ένα χρόνο εκτός ομάδας, άκουγε και διάβαζε πολλά εναντίον του αλλά δεν άλλαξε ποτέ την απόφαση του.
Ηρθε έχοντας φροντίσει να μάθει ιταλικά, δούλεψε σκληρά για να προσαρμοστεί στην τακτική και το... ξύλο του Καμπιονάτο, βοήθησε ως εκεί που δεν πάει τον Αλβαρο Μοράτα πέρυσι («ο Φερνάντο είναι αδερφός μου, με βοηθούσε σε όλα αν και ήξερε ότι μπορεί να του έπαιρνα την θέση, χαιρόταν για μένα σαν πραγματικός αδερφός» είπε ο Αλβαρο πέρυσι), έφαγε αδιαμαρτύρητα τον πάγκο την περσινή σεζόν και δεν ένιωσε να του τσαλακώνεται κανένας εγωισμός όταν έμπαινε αλλαγή έστω για λίγα λεπτά και με το ματς να έχει κριθεί.
Η πρώτη του σεζόν ήταν πάρα πολύ καλή και με πολλά γκολ. Η δεύτερη λιγότερο. Παρ' όλα αυτά, ακόμη και όταν μπήκε αλλαγή με την Ουντινέζε και ενώ βασικά ήξερε ότι θα έφευγε, άκουσε το πέταλο να φωνάζει το όνομα του.
Γιατί οι οπαδοί δεν είναι ποτέ αγνώμονες και ξέρουν να ξεχωρίζουν αυτούς που το αξίζουν. Και ο Φερνάντο Γιορέντε το άξιζε, παρά το γεγονός ότι έχουμε δει και καλύτερους φορ στην Γιουβέντους.
Και επειδή το άξιζε, ως οπαδός μπορώ μόνο να ευχηθώ ειλικρινά καλή επιτυχία στην καριέρα του από εδώ και πέρα και πολλά γκολ με την Σεβίλλη. Οχι κόντρα στην Γιούβε όμως, αν βρεθούμε ποτέ αντίπαλοι.
Τέτοιο γκολ, άλλωστε, δεν το θέλει ούτε ο ίδιος... In bocca al lupo Re Leone!
Ένας τρομερά συμπαθητικός άνθρωπος. Παράδειγμα για τους άλλους συμπαίχτες του. Σεμνός, ταπεινός και ήρεμος. Καλή συνέχεια στην καριέρα του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔημήτρης Λάρισα