Η μοναξιά του παλιού, του τελευταίου των μεγάλων Ιταλών

Μετά την φυγή του Αντρέα Πίρλο, ο Τζανλουίτζι Μπουφόν μπορεί να νιώθει ο τελευταίος μιας μεγάλης φουρνιάς Ιταλών ποδοσφαιριστών που φορά και τιμά ακόμη τα χρώματα της Γιούβε.

Γράφει αποκλειστικά για τη Famiglia Bianconera ο blogger Don Vito

Ο Πίρλο δεν εδραιώθηκε στο Τορίνο αλλά το ήθος του, η αγάπη του και η συνολική συμπεριφορά του σε έκανε να νομίζεις πως ήταν πολλά χρόνια στον σύλλογο. Ο μεγάλος αρχηγός Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο μας αποχαιρέτησε δύο καλοκαίρια πριν και φέτος ήταν σειρά του Πίρλο.

Πλέον, ο μοναδικός που είναι εδώ για να μας θυμίζει κάτι από ένδοξες στιγμές του παρελθόντος αλλά και να κουβαλάει στις πλάτες του μια γενιά ξεχωριστής ποδοσφαιρικής κλάσης, είναι ο τεράστιος Μπουφόν.

Η θέση του τερματοφύλακα είναι από μόνη της μοναχική. Πλέον ο Τζίτζι θα νιώθει μια μεγαλύτερη μοναξιά. Ακόμη και αν δεν το δείξει ποτέ στους συμπαίκτες του. Θα μπαίνει στα αποδυτήρια και θα βλέπει καλούς φίλους, καλούς αθλητές αλλά κανέναν που να του θυμίζει όλα όσα έχει ζήσει τόσα χρόνια στο ιταλικό ποδόσφαιρο με τη φανέλα Νο 1 της Γιουβέντους.

Δεν υπάρχει πλέον κάποιος συμπαίκτης από τα παλιά. Δεν υπάρχει κάποιος που να έχει ζήσει τη Γιούβε του Λίπι, τη Γιούβε το Καπέλο. Αποκομμένος από την ιστορία, συνεχίζει βλέποντας το σήμερα και το κοντινό αύριο. Και θα θυμάται το χθες, όταν στο Βερολίνο έχασε την ευκαιρία να κατακτήσει ένα κύπελλο που δεν έχει στην πλούσια συλλογή του.

Ήταν η δεύτερη χαμένη ευκαιρία μετά το Μάντσεστερ το 2003. Και ο έμπειρος και σοβαρός Τζανλουίτζι Μπουφόν γνωρίζει πολύ καλά πως μέσα στον χρόνο που το απομένει, δύσκολα θα έρθει μια τρίτη ευκαιρία.

Αλλά θα παραμείνει εκεί. Πάντα όρθιος και πάντα μαχητής. Μέχρι το τελευταίο λεπτό. Και όταν έρθει η ώρα να κρεμάσει τα γάντια του, ένα είναι σίγουρο: θα δακρύσουν εκατομμύρια τιφόζι της Γιούβε γιατί ο Τζίτζι είναι κάτι παραπάνω από ένας καλός τερματοφύλακας. Είναι μια μπαντιέρα που πάντα θα ανεμίζει…