Ένα παιδί που βρήκε την Ιθάκη του μακριά από το σπίτι του

Ο Σεμπάστιαν Τζοβίνκο μετά από σχεδόν μια δεκαετία αγωνιστικών σκαμπανεβασμάτων και ψυχολογικών παλινδρομήσεων στην Ιταλία,ωφαίνεται να βρίσκει την ποδοσφαιρική του Ιθάκη μακριά από το σπίτι του,και συγκεκριμένα στο Τορόντο.

Γράφει αποκλειστικά για τη Famiglia Bianconera ο blogger La Capolista

Νιώθει άνετα, σκοράρει, χαμογελάει, ξεχωρίζει για πρώτη φορά στην καριέρα του. Με αφορμή την εξαιρετική του φόρμα στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού ωκεανού και το αμερικάνικο πρωτάθλημα, δράττομαι της ευκαιρίας να κάνω μια ανασκόπηση στην καριέρα του, σε μια απόπειρα να ρίξω φως στο τι έφταιξε και δεν έγινε ποτέ ο Γιουβεντίνος ηγέτης που ήλπιζε ο μπιανκονέρο τιφοζι, παρά το γεγονός ότι όλοι οι οιωνοί ήταν με το μέρος του.

12 Μαΐου 2007.Ο Ντιντιέ Ντεσάμπ, τότε προπονητής της Γιουβέντους στη Serie B, αντικαθιστά τον Παλαντίνο σε ένα ματς με τη Μπολόνια και χαρίζει στον Σεμπάστιαν Τζοβίνκο το ντεμπούτο του με το χρώματα της Μεγάλης Κυρίας.

Το 20χρονο μυρμήγκι, λίγο πριν τη λήξη, βγάζει μια πανέμορφη ασίστ στον Τρεζεγκέ, ο οποίος θα σφραγίσει μια αγχωτική νίκη με 3-1 με ανατροπή. Οι εντυπωσιακές του επιδόσεις του στη Primavera και στην εθνική Ιταλίας U-21,σε συνδυασμό με το ακατάληπτη μανία του τύπου να βρεθεί ο επόμενος μεγάλος ιταλός trequartista και ο διάδοχος του Ντελ Πιέρο (ο οποίος εκείνη την περίοδο περνούσε δεύτερη νιότη και σκόραρε ακατάπαυστα στα 33 του), εναπόθεσαν στους μικροσκοπικούς ώμους του Τζοβίνκο ένα δυσβάσταχτο βάρος, από το οποίο δεν απαλλάχτηκε ποτέ κατά τη διάρκεια της ευρωπαϊκής του καριέρας.

Πολλά τα άρθρα, πολλές οι συγκρίσεις με θρύλους της ομάδας και αν 100 άτομα πόνταραν χρήματα για το ποιος από τους Σεμπάστιαν Τζοβίνκο, Κλαούντιο Μαρκίσιο και Πάολο Ντε Τσέλιε (και οι τρεις βγήκαν εκείνη τη χρονιά από τη Primavera και προωθήθηκαν στην πρώτη ομάδα) θα έκανε τη μεγαλύτερη καριέρα, οι...101 θα πόνταραν στο μυρμήγκι.

Χαρακτηριστικές οι τότε δηλώσεις του θρύλου της ομάδας, Τζουζέπε Φουρίνο, ο οποίος δεν είχε διστάσει να παραλληλίσει το ταλέντο του Τζοβίνκο με αυτό των Ντελ Πιέρο, Ζιντάν, Πλατινί και Μπάτζο.

Από το 2006 μέχρι τον Ιανουάριο του 2015 όμως, όλα τα ποδοσφαιρικά κατορθώματα του ατομικού μυρμηγκιού του Τορίνο, επιτεύχθηκαν με άλλες φανέλες, που δεν ήταν ασπρόμαυρες.

Με αυτές της Έμπολι, της Πάρμα (στις οποίες αγωνίστηκε μια και δύο χρονιές αντίστοιχα δανεικός) και των ατζουρίνι. Πέντε σεζόν στη Γιουβέντους ποτέ δεν κατάφερε να αποκτήσει διάρκεια στο παιχνίδι του και να πείσει οριστικά και αμετάκλητα τον κόσμο ότι αξίζει να είναι παίκτης της ομάδας μας, πόσο μάλιστα ηγέτης της.

Κανένα σύστημα δε βρέθηκε να τον χωρέσει, κανείς εκ των Ρανιέρι, Φεράρα, Τζακερόνι, Κόντε, Αλέγκρι δεν κατάφερε να μας τον «αποκαλύψει». Και μπορεί το 2008,η λατρεία και οι προσδοκίες του κόσμου προς το πρόσωπο του, να έπεισαν τον τεχνικό διευθυντή της Κυρίας Αλέσιο Σέκο να μην τον συμπεριλάβει στα έμψυχα ανταλλάγματα για τη μεταγραφή του...καυτού τότε Αμάουρι στη Γιουβέντους (μετά από έντονες διαμαρτυρίες πήγαν στην Παλέρμο οι Νοτσερίνο και Λανζαφάμε), με την πάροδο των ετών όμως, ο Τζοβίνκο έχανε τον έναν υποστηρικτή μετά τον άλλον και κέρδιζε μόνο αμφισβητίες.

Ταπεινή μου άποψη είναι ότι γίνανε σημαντικά λάθη στη διαχείριση και τη «γαλούχηση» του παίκτη, τη μετά-Calciopolis εποχή βέβαια, όπου όλα φάνταζαν βουνό και η αλήθεια είναι ότι προτεραιότητες της ομάδας εκείνη τη μαύρη περίοδο ήταν άλλες.

Ο πιτσιρικάς άρχισε ξαφνικά να διαβάζει διθυράμβους για το ταλέντο του, χωρίς αυτό να έχει ποτέ ξεδιπλωθεί σε επίπεδα πρωταθλητισμού. Επεξεργασμένες φωτογραφίες του, όπου ο Ντελ Πιέρο του παραδίνει τα κλειδιά της «πόλης» κοσμούσαν καθημερινά τις φυλλάδες του ιταλικού Τύπου.

Θρύλοι του παρελθόντος με τις δηλώσεις τους τον έδειχναν ως διάδοχο τους ενώ παράλληλα ο κόσμος με τις απαιτήσεις του, άθελα του, του έβαζε βαρίδια στα πόδια αλλά και στο μυαλό.

Ένας εκκολαπτόμενος, εν δυνάμει πρωταγωνιστής ήταν ο Τζοβίνκο,που λόγω της αγωνιστικής και διοικητικής ένδειας της περιόδου, όλα τα φώτα και οι προσδοκίες έπεσαν πάνω του. Χωρίς αυτός να το έχει ζητήσει. Χωρίς να υπάρχει σταθερό υπόβαθρο πίσω από αυτές τις αξιώσεις. Προσωπικα δεν κατάλαβα ποτέ αυτό το αλαλούμ.

Ο Τζοβίνκο μπορεί να έχει προικιστεί με μεγάλο ταλέντο στα πόδια, αλλά είχε και σημαντικά μειονεκτήματα που έβγαζαν μάτι και για κάποιους λόγους πολλοί αγνοούσαν.

Αναφέρομαι σε δύο μειονεκτήματα.

Την υπερβολικά μικρή σωματοδομή του (μόλις 1,64 μ.) και την έλλειψη της προσωπικότητας που απαιτείται για να διακριθεί κάποιος σε μια ομάδα όπως η Γιουβέντους.

Το ιταλικό πρωτάθλημα διαχρονικά είναι το πιο σκληρό πρωτάθλημα στον κόσμο και όταν είσαι τόσο μικροκαμωμένος και δεν το λέει και η καρδιά σου, τότε τα πράγματα είναι σκούρα.

Ο Τζοβίνκο ελάχιστες φορές, ως επιθετικός της Γιουβέντους βγήκε νικητής σε προσωπική μονομαχία με αντίπαλο αμυντικό. Ελάχιστες φορές θύμωσε ή πείσμωσε με τη γιούχα της εξέδρας. Ελάχιστες φορές θέλησε να πάρει ευθύνες όταν έκαιγε το τόπι.

Σχεδόν πάντα έψαχνε τη σίγουρη πάσα, σχεδόν πάντα σκόραρε όταν το ματς είχε κριθεί. Μέρα με τη μέρα, χρονιά με τη χρονιά, η ανεπάρκεια του γινόταν εμφανής στην εξέδρα και στους συμπαίκτες του και αυτό τον βάραινε .Δεν το παραδέχτηκε ποτέ δημοσίως, αλλά είμαι σίγουρος ότι βαθιά μέσα του το γνώριζε.

Τις δύο τελευταίες του σεζόν εννιά στα δέκα του σουτ του βρίσκανε αντίπαλο αμυντικό, ενώ κάθε φορά που δυσανασχετούσε ο κόσμος αυτός ξεφυσούσε και συννέφιαζε σα σχολιαρόπαιδο πριν τις πανελλήνιες. Αυτός ο παίκτης δεν ήταν φτιαγμένος για μεγάλη ομάδα και πρωταθλητισμό, γι’αυτό και αποχώρησε με τη στάμπα του λίγου και του αιώνιου ταλέντου. Σε 130 εμφανίσεις με τη Γιουβέντους και 21 με την σκουάντρα ατζούρα σκόραρε μόλις 21 φορες. Οι αριθμοί νομίζω επιβεβαιώνουν τα παραπάνω επιχειρήματα.

Όταν μαθεύτηκε τον Ιανουάριο ότι ο Τζοβίνκο πήρε μεταγραφη στην Toronto FC ως ελεύθερος, τερματίζοντας το συμβόλαιο του με τη Γιουβέντους, πολλοί ήταν αυτοί που δεν ενέκριναν την εν λόγω κίνηση.

Άλλοι έλεγαν ότι έπρεπε να δοκιμάσει ένα πιο light ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, ενώ άλλοι ότι έπρεπε να δοκιμάσει την τύχη σε άλλη μεγάλη ιταλική ομάδα. Έξι μήνες μετά το ατομικό μυρμήγκι ζει τις πιο όμορφες στιγμές της καριέρας του.

Σε 19 αγώνες, έχει σκοραρει 13 φορές, έχει δώσει 9 ασίστ και είναι δεύτερος σκόρερ του πρωταθλήματος, έχοντας από κάτω του κανόνια όπως ο Βίγια, ο Κακά και ο Ρόμπι Κιν. Παρέα με παλιούς γνωστούς μας, όπως ο Άλτιντορ, ο Μπράντλεϊ και ο Μπρούνο Σεϊρού φαίνεται ότι κατάφερε επιτέλους να βρει τον εαυτό του και να ευχαριστηθεί το ποδόσφαιρο, ξεδιπλώνοντας το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του.

Και ναι ρε γαμώτο ως Γιουβεντινος χαίρομαι, που ένα δικό μας παιδί που πέρασε ότι πέρασε στην Ιταλία, κατάφερε να ορθοποδήσει και είναι πλέον ένας από τους πιο λαμπερούς εκπροσώπους του… soccer στις Η.Π.Α.

Ο αμερικάνικος Τύπος αναφέρεται σε αυτόν ως «ο καλύτερος παίκτης της λίγκας», ενώ πολλοί ειδικοί τον θεωρούν πλέον και ως μαγνήτη για άλλους ευρωπαίους που βρίσκονται σε παραγωγική ποδοσφαιρική ηλικία. Το άλλο που το βάζεις;

Ο Τζιοβίνκο εκτιμάται ότι μέσα στο 2015 θα κερδίσει 7,1 εκατ. ευρώ (!!!) και θα είναι ο δεύτερος καλύτερα αμειβόμενος παίκτης του MLS μετά τον Κακά.

Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αν ο Σεμπάστιαν θα μπορούσε να αγωνιστεί και να ξεχωρίσει σε ένα καλύτερο πρωτάθλημα μετά τη φυγή του από το Τορίνο. Πιθανότατα θα μπορούσε και ποιος ξέρει, ίσως κάποια στιγμή επιστρέψει στη Γηραιά Ήπειρο.

Αυτό που μετράει είναι ότι ένα δικό μας παιδί, ένας ποδοσφαιριστής που μεγάλωσε στα σπλάχνα της Γιουβέντους, βρήκε επιτέλους την ποδοσφαιρική του γαλήνη. Τόλμησε το άλμα προς το άγνωστο, και με την ασφάλεια που του προσέφερε το βασιλικό του συμβόλαιο, η αλήθεια είναι, πέτυχε να καταξιωθεί στο MLS.

Λυπούμαστε που δεν κατάφερε να γίνει ο παίκτης που πολλοί από εμάς ονειρευτήκαμε, λυπούμαστε που δεν είχε ποτέ το ειδικό βάρος να φορέσει την ασπρόμαυρη φανέλα με το 10, αλλά πλέον χαιρόμαστε για αυτόν και του ευχόμαστε τα καλύτερα. Συνέχισε έτσι μυρμήγκι! Μπράβο σου!