Ο νόμος της Γιουβέντους

Κάθε πρωτάθλημα συνηθίζεται να «απονέμεται» σε κάποιον. «Το πρωτάθλημα του Τέβες», «το πρωτάθλημα του Κόντε», «το πρωτάθλημα του Ιμπραΐμοβιτς» κλπ... Το φετινό είναι πολύ όμορφο γιατί είναι το πρωτάθλημα της Γιουβέντους.

Γράφει αποκλειστικά για τη Famiglia Bianconera ο blogger Don Luciano

Οταν νικάς με έναν προπονητή, κινδυνεύεις από ένα σημείο κι έπειτα από δύο πράγματα... Το πρώτο είναι η προσωπολατρεία, το δεύτερο να πείσεις τον εαυτό σου ότι μπορείς να νικήσεις μόνο με αυτόν. Οταν νικάς και με άλλον προπονητή, νιώθεις ωραία γιατί καταλαβαίνεις ότι τελικά η δουλειά που γίνεται είναι σωστή, είναι καλή σε όλα τα επίπεδα. Αυτή τη βεβαιότητα την έχει πλέον η Γιούβε και γι' αυτό θα μπει ως φαβορί και την επόμενη σεζόν. Σίγουρα καλύτερα από ό,τι φέτος δηλαδή.

Ο Κόντε είναι συνδεδεμένος με τα πιο όμορφα χρόνια της Γιούβε, αυτά του Λίπι, ενώ θα είναι για πάντα στην ιστορία του κλαμπ και ως προπονητής. Ηταν πανέμορφο το αήττητο πρωτάθλημα του 2012, ήταν όμορφο αυτό του 2013 γιατί ήταν η επιβεβαίωση, ήταν επιβλητικό αυτό του 2014 γιατί συνοδεύτηκε από κάμποσα ρεκόρ, με βασικό αυτό των 102 βαθμών. Ευτυχώς, όμως, δεν πέσαμε στην παγίδα της προσωπολατρείας... Κακά τα ψέματα, ήμασταν πολλοί αυτοί που φοβηθήκαμε στις 14 Ιουλίου, όταν γινόταν ό,τι έγινε, ότι τα πράγματα μπορεί να στραβώσουν πολύ. Δεν στράβωσαν όμως...

Η επιλογή του Αλέγκρι μπορεί να μην ήταν η πιο δημοφιλής αλλά εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται σωστή. Η φετινή ομάδα μπορεί να μην πήρε πάλι 102 βαθμούς αλλά είναι καλύτερη από τη φετινή, κυρίως επειδή είναι πιο σίγουρη για τον εαυτό της. Ισως επειδή διαπιστώνουν και οι παίκτες τώρα ότι ναι μεν θα είναι για πάντα ευγνώμονες στον Κόντε αλλά άλλο τόσο θα πρέπει να είναι και αυτός σε αυτούς τους ποδοσφαιριστές.

Στον Μπουφόν που αποδεικνύει στα 37 του τι σημαίνει να είσαι ο καλύτερος τερματοφύλακας που είδε ο πλανήτης, στην άμυνα που τα πήγε καλύτερα κι από πέρυσι και μάλιστα με τόσες απουσίες λόγω συνεχών τραυματισμών, στον Μαρκίζιο που είναι πλέον ένα ολοκληρωμένο χαφ και πιο ώριμος από ποτέ, στον Αρτούρο που ξεπέρασε τα προβλήματα με το γόνατο και ανέβηκε την κατάλληλη στιγμή, στον Πίρλο που πάντα με ένα χτύπημα, ένα σουτ θα δώσει την λύση, στον Πογκμπά που αναπτύσσεται με τρελό ρυθμό, στον Τέβες φυσικά που, απλά, κάνει ακόμη πιο βαρύ το Νο10 για τον επόμενο που θα κληθεί (ελπίζουμε από το καλοκαίρι του 2016) να φορέσει αυτή τη φανέλα.

Μια φανέλα, η μπιανκονέρα, που θα μπαίνει πάντα πάνω από πρόσωπα. Πάνω από προπονητές, ποδοσφαιριστές, προέδρους, πάνω από όλους και από όλα. Εχουν γραφτεί αρκετά αυτό το διήμερο στην Ιταλία για την Γιουβέντους και το 4ο σερί scudetto. Το πιο σωστό, ενδεχομένως το έγραψε η Tuttosport: «Ο νόμος της Γιουβέντους είναι απλός... Κανένα πρόσωπο, όποιο κι αν είναι αυτό, δεν μπαίνει πάνω από την Γιούβε. Ακόμη κι αν μιλάμε, για παράδειγμα, για τον Ντελ Πιέρο. Ή τον Κόντε. Μπορεί να ακούγεται κυνικό, μπορεί να χάνει σε ρομαντισμό αλλά νικάει στο γήπεδο και αυτό είναι που γράφει την ιστορία».

La storia siamo noi...