Μπορεί μια χρονιά του Αλέγκρι να σβήσει τρία χρόνια του Κόντε;

Δύσκολο ερώτημα που σηκώνει τεράστια κουβέντα και ανταλλαγή απόψεων που πιθανόν όλοι να έχουν δίκιο.

Γράφει αποκλειστικά για τη Famiglia Bianconera ο blogger Don Vito

Ποτέ δεν ήμουν λάτρης του Αντόνιο Κόντε. Ούτε του Αντόνιο ποδοσφαιριστή, ούτε του Κόντε προπονητή. Από τη στιγμή που κάθισε στον πάγκο της Γιούβε τον εκτίμησα περισσότερο πάντως γιατί όταν κλωτσούσε το τόπι ήταν ένας πολύ καλός φαντάρος, με ψυχή και αγάπη για το σύλλογο, αλλά τίποτα παραπάνω.

Δηλαδή αν περάσουν 30 χρόνια και σε κάποια γιουβεντοσυζήτηση επιστρέψουμε στο παρελθόν και στους παίκτες που μεγαλώσαμε και θυμόμαστε, το μυαλό μου σίγουρα δε θα ταξιδέψει στον Αντόνιο Κόντε. Στον Κόντε προπονητή όμως, μάλλον θα πάει.

Εγωκεντρικός, σταρ, εγωιστής, κολλημένος και ένα σωρό αρνητικά μπορούμε να του προσάψουμε αλλά το γεγονός πως φέτος, με τον Αλέγκρι στον πάγκο βέβαια, παίξαμε τις πιθανότητές μας για την κατάκτηση του Champions Leauge, το οφείλουμε στη συνολική δουλειά του Κόντε. Και δε θα αρκεστούμε στο απλό και «ξύλινο»: την ομάδα του Κόντε πήρε ο Αλέγκρι.

Θα μιλήσουμε για ένα πράγμα που θα πετύχαιναν λίγοι και αυτό δεν έχει να κάνει με τις προπονητικές τους ικανότητες. Στο κάτω κάτω και ο Κόντε ήρθε στο Τορίνο αφού ολοκλήρωσε το αγροτικό του στη Serie B.

Πρωτάθλημα με την πρώτη του χρονιά, πρωτάθλημα αήττητος, πρωτάθλημα με ρεκόρ βαθμών. Πήρε το Juventus Stadium που έφτιαξε ο Αντρέα Ανιέλι και το έκανε απόρθητο φρούριο. Μια πραγματική έδρα που είναι φόβητρο για όλους, σε Ιταλία και Ευρώπη. Ο Κόντε έκανε και πάλι ομάδα τη Γιουβέντους. Μια Γιουβέντους τραυματισμένη από το Calciopolis, με χαμένη ταυτότητα και ακόμη πιο χαμένη αυτοπεποίθηση.

Χωρίς να έχει συγκλονιστικά εργαλεία στα χέρια του, έφτιαξε ένα αξιοζήλευτο σύνολο που όλοι αγωνίζονταν για τη φανέλα και ελάχιστα για την πάρτη τους. Τους μετέδωσε το DNA της Γιούβε, ο ίδιος το γνώριζε πολύ καλά τόσα χρόνια αφού του το είχαν μεταδώσει οι προηγούμενοι. Ετσι συνεχίζεται ο θρύλος μιας ομάδας. Από γενιά σε γενιά.

Ο Κόντε έφαγε το κεφάλι του μόνος του και σήμερα είναι στα… αζήτητα. Πολύ μικρός και σε καλό σημείο της καριέρας του ανέλαβε μια θέση που συνηθίζεται να παίρνουν οι προπονητές σε μεγαλύτερη ηλικία και όταν έχουν κάνει μεγάλο μέρος του κύκλου τους. Δεν ξέρω αν θα του βγει σε καλό.

Στην ομάδα πάντως βγήκε γιατί με τον Κόντε μάλλον δε θα πηγαίναμε ποτέ σε τελικό Champions League. Πιο ξεκάθαρα μηνύματα από τον αποκλεισμό-παρωδία με τη Γαλατά αλλά και τον αποκλεισμό από το τελικό του κυπέλλου ΟΥΕΦΑ δεν μπορούσαμε να έχουμε.

Θα ήθελα ο προπονητής Κόντε να έχει καλύτερη τύχη στο μέλλον γιατί δε θα ξεχάσω ποτέ πως μας πήρε από τα τάρταρα και μας έκανε πάλι αφεντικά της Ιταλίας. Αν και δεν τον λάτρεψα ποτέ, τον σέβομαι και τον εκτιμώ. Από την άλλη, σήμερα έχω προπονητή τον Μασιμιλιάνο Αλέγκρι και αυτόν πρέπει να στηρίξω. Ειδικά μετά από ένα νταμπλ και μια επιτυχημένη χρονιά στην Ευρώπη. Ακόμη και αν δεν τον πολυσυμπαθώ γιατί δεν πιστεύω πως είναι στην ιδιοσυγκρασία του μπιανκονέρο.

Τελικά θα μας πήγαινε τελικό ο Αλέγκρι αν έπαιρνε αυτός την ομάδα από την αρχή αντί του Κόντε; Αυτό δεν μπορεί κανείς να το απαντήσει. Η Ιστορία έχει αποφανθεί…