Μετά το μεγάλο διπλό στη Νάπολι, το γκολ-ποίημα του Πογκμπά και το κύμα ευφορίας, σκέφτηκε πώς ήταν η κατάλληλη στιγμή να πετάξει τη βόμβα του «Ο Πολ δε θα μείνει πάντα στη Γιούβε» δήλωσε. Συμπεριφορά, που ταιριάζει σ’ ένα γόνο πιτσαδόρων. Όσα λεφτά και να βγάλει, άξεστος θα μείνει.
Στο δια ταύτα. Νομίζω πως κανένας μας δεν πιστεύει πώς στην εποχή της πλήρους εμπορευματοποίησης των πάντων υπάρχει χώρος για ρομαντικές ιστορίες, όπως στο παρελθόν.
Την πραγματικότητα διατράνωσε ο τρόπος, με το οποίο χειρίστηκε την περίπτωση του Ντελ Πιέρο η διοίκηση. Άρα, δεν περιμένει ουδείς από τον οποιοδήποτε Πογκμπά ή Τέβεζ ή Παντοΐν -γελάστε βρε- να δώσει όρκο αιώνιας πίστης και αγάπης στη Γιουβέντους. Για τους συγκεκριμένους ρόλους υπάρχουν χαρακτήρες πιο ταιριαστοί· ο Τζίτζι, ο Κιελίνι, ο Πριντσιπίνο.
Ο Πογκμπά είναι αυτό ακριβώς, που απαιτεί η καπιταλιστική, πλέον, λειτουργία του ποδοσφαίρου. Μπίζνα. Λεφτά. Φράγκα. Ο παίκτης άρπαξε την ευκαιρία από τα μαλλιά, ανέβασε τις μετοχές του, έχει γίνει ηγέτης στην εθνική του ομάδα και οσονούπω και στη μεσαία γραμμή της αγαπημένης μας Γιούβε. Ήρθε, αναδείχθηκε, φεύγει. Σωλήνας είναι.
Αποκτήθηκε ελεύθερος και σε περίπτωση, που πωληθεί η ομάδα θα καρπωθεί καθαρό κέρδος, που άλλοι θα ζήλευαν. Αν μάλιστα ισχύει το δημοσίευμα της Τουτοσπόρτ, που θέλει τον Πέρεθ της Ρεάλ να είναι διατεθειμένος να τινάξει τη μπάνκα άλλη μια φορά, δίνοντας 100 εκατομμύρια, δε βλέπω το λόγο να μην παραχωρηθεί.
Ο προβληματισμός μου έγκειται στον τρόπο αξιοποίησης των χρημάτων. Δεδομένα δε θα πέσουν όλα στην ενίσχυση της ομάδας. Απαιτείται όμως να γίνει μια ηχηρή μετεγγραφή για να χρυσωθεί το χάπι της αποχώρησης του Γάλλου. Αν υπήρχε ο οποιοσδήποτε άλλος γενικός κουμανταδόρος, θα ήμουν βέβαιος ότι η κίνηση θα ήταν κατά 75%-80% πετυχημένη.
Με τους συγκεκριμένους ανθρώπους επικεφαλής, πολύ φοβάμαι ότι τα λεφτά δε θα πιάσουν τόπο. Και δε μιλώ λόγω προσωπικού κολλήματος με το Μαρότα. Είναι η πραγματικότητα της οποίας δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να υπάρξουμε αρνητές. Αυτοί είμαστε, μ' αυτούς πορευόμαστε.
Ξέρω. Τον Γιουβεντίνο τον πληγώνει να βλέπει την ομάδα του να αποδυναμώνεται. Κάθε εμπόδιο για καλό όμως. Κάποιες θυσίες είναι αναγκαίες για να πάρουν μπρος τομείς, οι οποίοι χρειάζονται «καύσιμο».
Πράγμα, που στην Ιταλία τείνει να εκλείψει. Κι αν το δει κανείς από τη σημειολογική του πλευρά, την προηγούμενη φορά, που αποχωρίστηκε η Γιούβε το μεγάλο Γάλλο της, η συνέχεια ήταν πολύ καλύτερη μακροπρόθεσμα.
ΥΓ: Θα περίμενε από τον άνθρωπο, που έχει συναναστραφεί όσο κανείς άλλος με τη Γιουβέντους, να τρέφει πολύ περισσότερο σεβασμό για το σύλλογο. Αλλά η παροιμία που λέει «Δώσε θάρρος στο χωριάτη να σ' ανέβει στο κρεβάτι» δεν αναπαράχθηκε χωρίς λόγο.
Φόρτσα!
δεν υπαρχει περιπτωση να φυγει.
ΑπάντησηΔιαγραφή