Το ντέρμπι που μεταμορφώνει μια πόλη

Ένα τοπικό ντέρμπι του ιταλικού βορρά, το ξεχωριστό παιχνίδι του Πιεμόντε. Γιουβέντους εναντίον Τορίνο. Για τους οπαδούς εκτός πόλης, πόσω μάλλον χώρας, η συγκεκριμένη αναμέτρηση δε διαφέρει τόσο πολύ και σίγουρα θεωρείται «κατώτερη» από παιχνίδια τύπου Ρόμα, Λάτσιο, Φιορεντίνα, Νάπολι.

Αρθρογραφία | Γιουβέντους

Για τους Ιταλούς είναι κάτι περισσότερο από ένα παιχνίδι. Είναι ένα 90λεπτο έντασης και περίσσιου πάθους. Σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεται η Τορίνο, μεταξύ παραμονής ή υποβιβασμού συνήθως, όσα σερί πρωταθλήματα κι αν έχει κατακτήσει η Γιούβε, η πόλη ζει δύο φορές το χρόνο, άντε και σε κάνα παιχνίδι κυπέλλου, σε ιδιαίτερους ρυθμούς.

Ολόκληρη τη σεζόν, ουδείς ασχολείται με την γκανάτα και τις επιδώσεις της. Εξάλλου, δεν είμαστε ανταγωνιστές. Άλλοι οι στόχοι τους, άλλοι των μπιανκονέρι. Και όμως, το ντέρμπι του Τορίνο, μεταμορφώνει τα πάντα.

Προετοιμασίες από τις κούρβες των οργανωμένων για να πικάρουν τους αντιπάλους και να στείλουν το δικό τους, ισχυρό, μήνυμα. Πορεία των φιλοξενούμενων στην έδρα των γηπεδούχων, δημιουργώντας μπόλικο θόρυβο και ενίοτε μικροεπεισόδια.

Περηφάνια για την ομάδα και μίσος για τους αλλόθρησκους της πόλης. Όλα αυτά πριν και μετά των 90 λεπτών του αγώνα. Τα απομεινάρια του ματς κρατάνε βία μέχρι τη Δευτέρα και ύστερα επιστροφή στην πραγματικότητα: η Γιούβε στο κυνήγι ενός ακόμη σκουντέτο και η Τορίνο στη μάχη της επιβίωσης.

Αυτή η μιάμιση ώρα όμως αξίζει πολύ.

Αξίζει για ένα συναίσθημα που μόνο το ντέρμπι Ντέλα Μόλε μπορεί να δώσει και προσφέρει στιγμές που μένουν στην ποδοσφαιρική αιωνιότητα. Όπως αυτή του Έντσο Μαρέσκα, το 2002 με τον χαρακτηριστικό -προσβλητικό- πανηγυρισμό του στην ισοφάριση.



Εμπρός για ακόμη μία νίκη. Γιατί το Τορίνο είναι ασπρόμαυρο. Μόνο ασπρόμαυρο!